Beste leidinggevende,
wist je dat bepaalde medewerkers binnen jouw team vastlopen door jouw tekortkomingen. Tijdenlang hebben ze je geprobeerd te pleasen, net als kinderen willen ze dan ook waardering voor hun inspanning. Een soort beloning. Maar jij bent te druk met jezelf. Je eigen positie. Je spel aan de top. Je geeft de organisatie de schuld, of een MT die niet met elkaar eens is en dat je daarom niet veel kan betekenen voor de medewerker. Maar jij weet dat het niet zo is. Jij hebt zo je spel te spelen en je weet wanneer je credits hebt of niet. Geeft niet, dat is het spel. Kwalijker wordt het wanneer je werknemer het zat wordt. Je houdt hem of haar te lang aan het lijntje.
De medewerker komt niet verder en als gevolg vertrekt deze persoon. Maar voordat ze dat doen zijn ze vaak eerst een tijdje ziek van jouw tirannie. Zelfs je beste werkpaarden laat je lopen. Vervolgens vraag je je af wat de concurrent te bieden heeft of wat jouw organisatie niet heeft. Schouderophalend dien je een vacature in op de afdeling HR en noem je je medewerker een onbetrouwbaar persoon die nooit echt loyaal is geweest.
Maar beste leidinggevende, het gaat in het leven om gezien te worden. Waardering en respect voor iemands kunnen en prestaties. Niet om een beter salaris, vette auto of andere positie. Maar wel werk of projecten waar iemand warm voor loopt en zichzelf nog verder kan ontwikkelen. Personeel moet je koesteren, dat doen zij ook met hun werk. Talenten liggen te sluimeren om ontdekt te worden en doorgaans gebeurt het als jij kansen biedt en aanmoedigt. Hou eens op te beoordelen wat iemand niet goed kan en probeer daar waar hij/zij goed in is nog verder te ontwikkelen en te benutten. Hou eens een keer op je eigen hachje steeds te redden en te zien hoeveel mensen er in en eruit gaan op jouw afdeling. Jij bent de volgende aan de beurt, en geloof me je voelt je dan nog slechter dan de mensen die uit vrije wil zijn vertrokken.
De meeste vaststellingsovereenkomsten heb ik niet gesloten met de werkvloer, maar met de laag er boven. En de ironie is dat veel van je medewerkers later zelf op sleutelposities terechtkomen en het beter doen dan jij ooit deed. Eén ding zijn ze je wel dankbaar voor: een deel heeft gekozen voor het zelfstandig ondernemerschap en verdient nu een uurtarief waar je U tegen zegt en neemt klussen aan waar ze zin in hebben. En dat geeft met terugwerkende kracht alsnog de voldoening en waardering waar ze naar zochten.
Deborah – 15 jaar lief en leed getuige als HRM’er
